Sunday, August 19, 2012

හිත රිදුනු වැහිබර දවසක්.....!



පාළු  අහසම අඳුරු    වෙනවා
පවන රළුවී වියරු     වෙනවා
අඳුරු කුටියම නිසල   වෙනවා
නුඹේ සෙනෙහස මතක් වෙනවා

රුවන් පැහැයට නුඹව දිලෙනා
සිනිඳු ලෙස සිප ගන්න සිතුනා
දෝරගලනා සෙනෙහෙ  පතුරා
නුඹව තුරුලට ගනිමි සැනෙනා

සෝ තැවුල් සිත වෙලා ගැනෙනා
කොතෙක් තිබුනද මසිත   අසුරා
නුඹේ සියුමැලි මුවින්    පිදෙනා
සිනිඳු සීතල හදට       දැනුනා
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*




කොහොම තවරා කෙලෙස ලැබුනත්
පැණිරසක් නම් නැතේ    කිසිවක්
දිවට අපුලක් නමුදු       දැනුනත්
නුඹව නැති කල නැතේ    පිහිටක්

‍රැය පහන්වනු හිතට නොදැනේ
කඳුලු සඟවා බමණ    මතුවේ
සවි ගතේ වාරුවත්    නැතිවේ
අහස පොලවද කියා නොදැනේ

නොදු‍ටු සැනසුම සොයා යනවා
එයින් සිතිවිලි විකල්   වෙනවා
විකල් සිතිවිලි නිසල    වෙනවා
නිසල සිතිවිලි සසල    වෙනවා



උඩම පින්තූරය මෙතැනින්....cindrellaforever.blogs...
ඊ ලඟ එක මෙතැනින්....murraymitchell.com







Wednesday, August 1, 2012

මහ සෙනඟක් ඉදිරිපිට පාපැදියෙන් ඇදගෙනවැ‍ටුනෙමි...!





මේ සිදුවීම අවුරුදු බොහෝ ගනණකට පෙරසිදුවූවකි. එකල අපි දහම්පාසල් යන සිසුවෝ වූහ. පාසලේ උසස්පෙල සිසුන් වූ නිසාම දහම් පාසලේ සිටි ජේෂ්ඨ  සිසුන් වූයේද අපියි.  දහම් පාසල තිබුනේ අපේ ගමේ විහාරස්ථානයේය. කන්දක් උඩ පිහිටි නමුත් ප්‍රධාන පාරට මුහුනලා තිබුන නිසාත්, පලාතේ ජනප්‍රිය දහම් පාසලක් වුන නිසාත් වටේ පිටේ ගම් වලින් බොහෝ ලමයින් පිරිසක් මෙහි පැමිනෙති.


අපනම් බොහෝ වෙලාවට උදෙන්ම යන්නේ..කුමක් හෝ ක්‍රීඩාවක් කිරීම සඳහායි.තරුණ වියේ සිටියත් අපි ඒදිනවල ප්‍රධාන තැන දුන්නේ ක්‍රීඩාවටයි. අපේ ප්‍රදේශයට ක්‍රීඩාපිටියක් නොතිබුන නිසාත් ,පන්සලේ පහල මිදුල තරමක් විශාලව තිබුන නිසාත් ක්‍රීඩා කිරීමට සීමිත ඉඩකඩක් තිබුනි.


එහෙත් ඒ ක්‍රීඩාකිරීම මහාඅවුල් ජාලයක් වන අවස්තාද නැත්තේ නොවේ.දහම්පාසලේ ප්‍රධානාචාර්‍යතුමා පොඩි හාමුදුරුවන්ය. එහෙත්  උන්වහන්සේ අපට කිසිබාධාවක් නොකලත් ලොකු හාමුදුරුවන් එසේ නොවේ .ඉතාධර්මධර ,විනය ධර හිමිනමක් වූ උන්වහන්සේට ලමයි කෑකෝගසමින් සෙල්ලම් කිරීමතරම්,කෝපගන්වන දෙයක් නැතිතරම්ය. ඒඅස්සේ ටෙනිස් බෝලයක් බුදුගෙයි බිත්තියේ හෝ වීදුරුවේ "දඩෝං" ගා වැදුනොත් අබ සරනය. තත්පරයෙන් ලොකුහාමුදුරුවන් කාමරය අතුගාන කොස්සද ‍රැගෙන  කොහෙන් හෝ මතුවේ..! අසු උන එකාට කොසුපහර ලැබේ. පිති,බෝල.විකට්කූරු, උන්වහන්සේගේ සන්තකයට ගනී. ක්‍රීඩාව එදිනට ඉවරය.බොහෝ වෙලාවට අපි මෙවැනි දෙයක් සිදුවුවහොත් මුලින්ම මාරුවීයන්නේ සැමදා දැකපුරුදුනිසාත් කොසුපහර කෑමට සුදුසු වයසක අපසිටිනිසාත්ය.


ඊටඅතර අමතර කතාවක් ඇත,
ක්‍රිකට් වලට අමතරව, ගස්කො‍ටු යනුවෙන් ජනප්‍රිය ක්‍රීඩාවක් තිබුනි.දැන් පොඩි ඈයෝදන්නවාද නොදනිමි. මෙය සිදුවන්නේ ගස් දෙකක් අතර පිහිටි ඉඩකඩකය.ගස් දෙක එකකෙලින්ද,අඩි 150ක පමන දුරකින්ද තිබිය යුතුය. පිල් දෙකකට බෙදුනු පසු එක් පිලකට 10ක් වත් සිටිය යුතුය. සියල්ලෝ තමන්ට නියමිත ගසවටා අල්ලාගෙන සිටියයුතුය. ඉන් එක් අයකු මැද්දට පැමින අනෙක් පිලට පේන්න ,චක්ගුඩු සෙල්ලමේමෙන් එහාට මෙහාට පනී,එහා පැත්තේ එකකු පැමින ඔහුට පහරක් එල්ලකලහොත් ඔහු දැවී යයි. එවිට විරුද්ද පැත්තට ගෙනගොස් පෝලින් ගස්සවා සිටිනු ලැබේ. තමන්ගේ පිලේ අයකු පැමින පහරක් ගසා බේරාගතයුතුය.මෙයට කියන්නේ "අඩි" ගසනවා කියාය. අනිත් පැත්තේ කෙනෙකු දවාගන්නෙත් අඩි ගසාය. එක පැත්තක දවාගත්පිරිස විශාල වූවිට ප්‍රවෙශම් කරගැනීමත් අමාරුය.එකා,එකා, අතින් අල්ලාගෙන දිගට ඇදී සිටින විට අනෙක් පැත්තට කිට්‍ටුය. ඉතාම සතුටින් නැරඹිය හැකි නරඹන්නන්ට අත්පොඩිගසමින් නැරඹිය හැකි ක්‍රීඩාවකි.


තරුණ වයසේ සිටි අපට ප්‍රේම කතා පුරන්නට දහම් පාසල තරම් තැනක් තවත් නැත.විවිධ පාසල්වලට යන ගැහැණු ලමයි..බොහෝ පිරිසක්මෙහි සිටින නිසා අපේ කොල්ලන් පැණිඇඹලයන් මෙන් හැසිරෙති. මේ සිද්ධියට සම්භන්ධ වන්නේ මගේ ගජයකු වන චමින්දයි. ඒ කාලයේ සිටම පැනියකු වු මොහුට අනඟබැලුම් දාන ගැහැණුලමයකු පහල පන්තියක සිටියාය. එහෙන්,මෙහෙන් නෙතඟ බැලුම් හෙලුවත් ඇයසමඟ කතාකිරීමට  අවස්තාවක් දහම් පාසලතුලදී ලබාගත නොහැකිව චමින්ද සිටියේ කනස්සල්ලෙනි. මේ කාලයට මිතුරන් වෙනුවෙන් මෙවැනි උදව් කිරීමට පන ඇරගෙන සිටි මගෙන් ඌ උදව්වක් ලෙස ඉල්ලුවේ දහම්පාසල ඇරුනාම දෙදෙනාත් එක්ක ගෑනුලමයාට ෆලෝපාරක් දෙමුයි කියාය.දහම් පාසලේ සිට නගරයට බස් හෝලට් තුනක් හතරක් තිබෙන නිසා කිසිවෙකු බසයක නොගොස් පා ගමනින්ම යන්නේ විනෝදයටය. චමින්දයා මගෙන් උදව් ඉල්ලුවේ මගේ පියාගෙන් මට ලැබුන අලුත්ම අලුත්.."බෙන්ස්" එක නිසාය.එයනම් අලුත් පාපැදියකි.ඒ කාලයේ අපට නම් පාපැදියක් යනු බෙන්ස් රථයක් තරම් වටින්නේමය.



පාසල අවසන් වුනි. ගැහැනු ලමයින්පිරිස ගියපසු මාව ඉස්සරහ හිඳවාගෙන චමින්දයා බය්සිකලය පැදගෙන යයි. ලමයි ටික පාරේ එකපැත්තකය.අපි අනෙක් පැත්තේය. ඔවුන් යන ගානට අපිත් යන්නෙමු.
මලසමයන් පාර දිගේය.චමින්දයා..බයිසිකලය පදිනගමන් හිනාවේ. රහසින් ඉඟිඹිඟි පා යමක් කියයි,එහා පැත්තේ ගැහැණු ලමයි ටික හිකි..හිකි...ගාමින් හිනාවෙති..කෝලම් ගුලාවකි. මම ඉතිං ඇඹරි ,ඇඹරි බයිසිකලයේ පොල්ල උඩය.එයාකාරයෙන්,මෙයාකාරයෙන් නගරයට ගියා කියමුකො. නගරය කෙලවර තුන්මං හන්දියකි.පන්සල,රෝහල ,පාසල පිහිටි ජනාකීර්ණ මං සන්දියකි.ගැහැණු ලමයින්ට ඉදිරියෙන් ගිය අපි එක සැරේටම වටරවුමක් ගසා..ආපසු හරවන්නට ගියෙමු. 




අහෝ....!අභාග්‍යක තරම...???
දඩාං........!!!
බයිසිකලය අනිත් පැත්තට මහ සෙනඟ මැද්දේ ඇදවැ‍ටුනි..! සායම ඉවරය.වටේ පිටේ සිටියවුන් කට අතකින් වසාගෙන හිනාවෙති.ඒ මදිවාට මගේ කකුලක් උඩට වැ‍ටුනු බයිසිකලය නිසා නැගිටගැනීමටත් බැරිය. හතර විලිලැජ්ජාවය..! ඒ මදිවාට මාවදමාගෙන බයිසිකලෙන් ආපු එකාත් නැත. කොහේදෝ සිට ආ මාමා කෙනෙක් බයිසිකලය ඔසවා මා නැගිටවාලූවේය.එවිටයි මා දැක්කේ, චමින්දයා මාත් එක්ක ආවේ නැහැ වගේ පාරේ කොනකට වී සෙස්සන් සමඟ සිනහ වෙමින් සිටී...####%%&*$@%^&*  රටේම කුනුහරප මතක් උනි..!
මම කොරගගහා අමාරුවෙන් අයිනකට වී බයිසිකලයට කුමක්දැයි බැලුවෙමි..!


"අයියට  ගොඩක් අමාරුද..?" මිහිරි හඬක් ඇසී මා පසුපස බැලුනේ ඉබේටමය.
මලා අර නංගිලා ටික.....සරුවාන්ගෙම..කූල් වී ගියේය.
"හරිශෝක් යාලුවෙක් නේද ...?" මම ඇගේ සිරියාවන්ත මුහුන දෙස මුව අයාගෙන බලාසිටියෙමි.ඊලඟට යෙහෙලියක් කතාකලාය.
"ඕ ගොල්ලො වැ‍ටුනම අර අය්ය බයිසිකලේ අතෑරලා..දිව්වා..පස්සෙ පැත්තකට වෙලා බලා හිටිය..!" මැදැයි කොලා නංගිලා ටික ඔක්කොම විස්තරය දෙන්නේය.
"ආනේ අය්යෙ ඔන්න ඔයාගෙ කකුලෙ දනපොල්කට්ටෙන් ලේ එනව.." අරූගෙ පැණි නගා කියයි.
මොන....මගේ මුලු සරුවාන්ගෙම හිරිවැටිලාය.කකුලක් නැති උනත් නොදැනේ..! ඒ මදිවට ලැජ්ජාවෙ පනයන වැඩේ පාරෙ යන ඈයොත් යන ගමන් මේ මොකක්දැයි එබීබලන එකයි.
"ඒ...****ඔයාගේ ලේන්සුව දෙන්නකො..! ලේ පිහිදාගන්න..!" තවත් එකියක යෝජනාකරයි.
"ඉන්න මං දෙන්නම්"...චමින්දයාගේ  ට්‍රයි එක පැනලා ලේන්සුව දීපි. මලා දැන් මොකක්ද කරන්නෙ..? ගන්නවද ,නැත්ද..? මම අරූ ඉන්නවාදැයි බැලීමි.වෙළඳ සැලකට මුවාවී  ඔහුහිඳී.
"ආ...ආ..ගන්න..!ගන්න..කමක් නෑ..!" ඇය බලෙන්ම දුන්නාය. ඒත් මම අතට ගත්තත් කකුල පිසදාගන්නමොකක්ද වගේ..? මම ආපසු දුන්නෙමි. ඇය ගත්තේ නැත.
"අපි යනවා..පරිස්සමින් යන්න අය්යේ." නංගිලාගේ ඔවදනකි.


මම ඒ සුනංගුවේම සයිකලයට නැගී පිටත් උනෙමි.කකුලට සුලු තුවාලයකි.ගානක්වත් නැත.පැය භාගයක් ගියේ නැත..
"ඒ වීයෝ...වීයෝ..." චමින්දයා....ඇවිත්..!
"බලු වැඩ කරන්න එපා යකෝ.." මගේ කේන්තිය වචන වලට පෙරලුවෙමි.
"නෑ බං...! මේ...මේ.."
"අනේ පලයන් යන්න...හරි උඹ දැන් ආවේ...?"
"ගනන් ගන්න එපා බං..සුලු දෙයක්නේ...!"
"සුලු දෙයක්...? මෙන්න බලපන්..සුලුදෙය උඹේ ට්‍රයි එක ලේන්සුවත් දීලයි ගියේ..."
"ඈ ...ඇත්තද බං...මොනවද කිව්වෙ..මාවත් දැකලද...?"
"අ ඒක තමයි උඹ පැනල ගියේ....නේද..? අන්න උඹට බැන්න පලු යන්න..!"
"ෂික් අපරාදෙ.....!" චමියා පරල විය..



ඉරිදාවක්...පසු වී තවත් ඉරිදාවක් අවේය..මම කිසිවක් නොවූ ලෙස දහම්පාසලට ගියෙමි.අනික මට එය ටිකක් අමතක වීගියේය. පන්තියට ඇතුලු වුවා පමනි..!
"ස්...ස්..ස්ස්...!"
අර නංගිලා ටික..!චමියා තවම ඇවිත් තිබුනේ නැත..! මමඔවුන් දෙසට ගියේ ඇඹරෙමිනි.
"අපි තුවාල හොඳද බලන්න ආවේ..!"
නෑ එච්චර තුවාල වෙලා තිබුනෙ නැහැ..
"කෝ..මගේ ලේනසුව...?" 
හුටා...බොලේ  ..මතක නැති උනානෙ...කොහේ දැම්මද..? මතකත් නැත.
"කමක් නෑ..ඒවෙනුවට..වෙන එකක් ඕන හොඳේ..."
ඈ...!!!! මේ මොකක්ද ..වෙන්න යන්නෙ. 
බලමු..! කියා මම ශේප් වී ගියෙමි.
පසුව කිහිප වතාවක්..ඇය ..යෙහෙලියන් සමඟ මා හමුවීමට පැමිනියා මතකය..ඇයද..සියල්ල මට පැවසුවේ විහිලුවෙනි..! එහෙත් ඒ විහිලුව මට ඇල්ලුවේ නැත. මා ඉන්පසු ඇය දු‍ටුගමන්ම මාරුවී ගියෙමි.
කාලය ගෙවී ගියේය......!
අපි දහම් පාසලේ විවිධප්‍රසන්ග ආදිය එකට ඒකතු වී කලෙමු..අපි හොඳ යහලුවන් වී සිටියෙමු. ටික කාලයකින් ඔවුන්ද..අපිද ..එතැනින් සමුගත්තෙමු.
යලිත් බොහෝ කාලය ගෙවීගියේය. දිනකදී..ගාල්ලේදී ඇය හමුවිය.හෙදි සොයුරියක්ලෙස ඇය පුහුනුවෙමින් සිටියාය.මා ඇයට සුබපතා සමුගත්තෙමි. දැන් ඇය කොහේ..සිටිනවාදැයිනොදනිමි.


ප/ලි......මෙය ලියන්නට හේතුවූයේ අද පොහොය දින පන්සලට ගියවිට දු‍ටු දෙයකිනි.එනම් අපි ඒ දිනවල ගස්කො‍ටු ගහපු ගස් දෙකින් ඉතුරු වී තිබූ අනෙක් ගසද අලුතින් පන්සලට පැමිනි විහාරාධිපති හිමියන් විසින් කපාදමා ගල්වැටියක් ඉදිකොට ඉහල මිදුලටම ගෙන ඇත.අනික් ගස මීට කාලයකට පෙර පෙරපාසල් ගොඩනැගිල්ලක් හැදීමට කපා තිබුනි.
මේ සෙල්ලම ගොඩක් ඈයෝ දන්නවනම් විස්තර කරාට සමාකරත්වා...!
පින්තූර ගූගල් වෙතිනි.